Interdisciplinary Conference  on Psychedelic Research 2024 - Een persoonlijke terugblik

Bericht uit november 2024

Hoewel ICPR 2024 alweer een hele tijd geleden is, blik ik er graag nog even op terug. Het was een van m’n hoogtepunten uit 2024 en voor mij persoonlijk ook een hele bijzondere editie. In de eerste plaats omdat mijn jongste zoontje mee was.

De jongste ICPR bezoeker - mét VIP room

Eigenlijk ging Kaya, toen 9 maanden oud, noodgedwongen mee. Hij was een fervente flesweigeraar en had het eten ook nog niet genoeg onder de knie om lang weg van mij te kunnen zijn. Een driedaags congres bezoeken in een andere stad leek eigenlijk geen optie. Maar als een van de bedenkers van ICPR, was niet gaan natuurlijk ook geen optie. Dan Kaya maar meenemen, er zat niks anders op. Wel een logistiek gedoe, drie nachten met een baby op een hotelkamer. Maar uiteindelijk was het alle moeite meer dan waard.

De Philharmonie was de perfecte locatie: de kleedkamers in het concertgebouw waren een life-saver. We kregen onze eigen ruimte backstage, waar ik rustig kon voeden en waar Kaya in een babytentje zijn dutjes deed. Een lieve OPEN vrijwilliger paste tussendoor op hem zodat ik wat lezingen kon bijwonen (thanks, Bia!). Mijn moeder kwam ook nog een dag helpen (dank je, mam!).

ICPR als overgangsritueel: mijn terugkeer naar de wereld

Ondanks de fijne hulp heb ik niet veel lezingen bijgewoond. Mijn postpartum brein kon er niet meer dan een paar per dag aan. Dit jaar draaide voor mij minder om inhoudelijke inspiratie en vakkennis, maar des te meer om de gesprekken in de pauzes en de verbinding met andere congresbezoekers. Na een hele zware postpartum periode waarin ik veel thuis was, voelde ICPR als een overgangsritueel: mijn terugkeer naar de wereld. Van muren die op me afkwamen naar een internationaal congres met bijna 1000 bezoekers — dat contrast was groot en eerlijk gezegd best spannend. Maar het voelde als een warm bad. De sfeer was gemoedelijk, en de community spirit op ICPR was duidelijk voelbaar. Wat zelf heb ervaren, maar ook vaak hoor van anderen, is dat dit naast de kwalitatief hoogstaande lezingen de kracht van ICPR is.

Een LSD inzicht

Het gevoel van thuiskomen bij gelijkgestemden was op zich al een cadeau. In de pauzes bracht ik vooral tijd door met oude bekenden — en na bijna 20 jaar in dit wereldje waren dat er heel wat. Al die sociale interacties waren soms overweldigend voor een introverte moeder met slaapgebrek zoals ik. Op die momenten was ik blij dat ik me kon terugtrekken backstage of in de Low Stimulus Domain: een nieuwe, meditatieve ruimte met mooie muziek, waar je in stilte kon reflecteren, dagdromen of alle congres prikkels kon laten bezinken. Een geweldige toevoeging aan ICPR.

In die serene ruimte werd ik overvallen door een inzicht. Daar zat ik dan, op meerdere niveaus moeder. Mijn baby lag op dat moment lekker te slapen, terwijl tot me doordrong dat ICPR op een bepaalde manier ook mijn kind is. Hoewel ik al jaren geen deel meer uitmaak van OPEN en de organisatie, stond ik aan de wieg van dit alles. Dat ik mijn jongste kind kon meenemen naar mijn ‘eerstgeborene’ voelde heel betekenisvol, als een full circle moment. Naast dit moment waren er twee anderen die er echt uitsprongen.

Een historische opening

Mijn man Joost staat in zijn mooie pak op het podium van de grote concertzaal van de Philharmonie. De zaal, met plaats voor 1200 mensen, is bijna helemaal vol en er klinkt een zacht geroezemoes. De verlichting in de zaal heeft een paars-roze tint, een sfeervolle knipoog naar de kleuren van het OPEN logo. Op het podium staat een groot scherm en aan weerszijden pronken majestueuze, bontgekleurde boeketten in een spotlight. "Welcome to ICPR 2024 – Interdisciplinary Conference on Psychedelic Research, Haarlem" staat op het scherm, op een strak vormgegeven slide in de huisstijl van ICPR. Ik kan het niet helpen en krijg een binnenpretje – zoek de zeven verschillen met Mind Altering Science, ons eerste congres in 2010, denk ik bij mezelf. Het contrast met die vroege jaren, toen OPEN nog geen enkele betaalde medewerker had en wij als bestuur het hele congres zelf organiseerden, wordt even later nog groter.

Joost, die niet geïntimideerd is door het grote podium en als een natural staat te presenteren, geeft het woord aan de openingsspreker. "Pia Dijkstra, Minister of Healthcare, The Netherlands" staat op de slide, naast het ICPR logo. En daar zit ik dan, te luisteren naar de minister voor Medische Zorg die ICPR opent. Tranen in mijn ogen. Ergens kan ik het nog steeds niet geloven. Wat zijn we ver gekomen, niet alleen als OPEN en ICPR, maar als psychedelische onderzoekscommunity. Als klap op de vuurpijl belooft de minister tijdens haar openingsspeech 2,6 miljoen euro voor klinisch onderzoek naar psychedelica. Dit kippenvelmoment zal ik niet snel vergeten. Mooi hoe Joost nog een hilarische twist aan dit historische moment wist te geven door in het bijzijn van het hele publiek snel een fotomoment met de minister te bemachtigen. Zij moest meteen weer door, maar Joost liet zich zijn enige kans op een foto niet ontglippen. Zie hier het resultaat, dat nu ook bij ons als aandenken bij op de wc hangt.

Een magische afsluiting

Na vier intense dagen in Haarlem was ik uitgeput. Toen Kaya zaterdagavond eindelijk in zijn eigen bedje lag, was de verleiding groot om zelf ook onder de dekens te kruipen. Maar ik ben blij dat ik uiteindelijk toch naar de afterparty in Ruigoord ben gegaan. Joost en ik zijn getrouwd in de kerk van dit kunstenaarsdorp, en in de begindagen van OPEN hebben we er een paar benefieten georganiseerd. Nu was het voor het eerst de locatie van de officiële ICPR afterparty. Deze artistieke vrijhaven, nauw verweven met psychedelische cultuur, bleek de perfecte locatie voor de feestelijke afsluiting van ICPR.

De avond begon met een adembenemend optreden van Iraanse muzikanten en een Whirling Dervish, in prachtig gedecoreerde kerk. Daarna hield Hans Plomp, medeoprichter van Ruigoord, een ontroerende speech. Hans was terminaal ziek en sprak met berusting en een bijna kinderlijke nieuwsgierigheid over het naderende einde van zijn aardse bestaan. Het was een groot cadeau dat hij er überhaupt was en zo mooi sprak.

Hans is de co-auteur van Uit je Bol, het boek dat ooit het zaadje plantte voor mijn passie voor psychedelica. Zonder dit boek had mijn pad er waarschijnlijk heel anders uitgezien — misschien hadden OPEN en ICPR in hun huidige vorm niet eens bestaan. Ik was te moe om veel te dansen of socializen op de afterparty, maar ik heb wel even met Hans kunnen praten en hem kunnen bedanken voor de inspiratie die hij me heeft gegeven. Ik vertelde hem dat onze aanwezigheid die avond in de kerk, samen als psychedelisch onderzoekscommunity, een ripple effect was van zijn werk aan Uit je Bol. Het voelde als een nieuw full-circle moment — en alleen al daarom was de avond de moeite waard. Hans overleed in augustus.

Terwijl ik genoot van de sfeer en de verwondering op de gezichten van de feestgangers, vooral van degenen voor wie dit de eerste keer in Ruigoord was, voelde ik naast totale uitputting ook een diepe dankbaarheid. En stiekem fantaseerde ik over de afterparty van ICPR 2026 — hoe ik daar met iedereen zal staan te dansen na een inspirerend congres, de gebroken nachten en brainfog dagen dan inmiddels hopelijk ver achter me.